जीवनावर बोलायचं?

मैत्रीवर बोलायचं? प्रेमावर बोलायचं? जीवनावर बोलायचं? प्रेमातल्या मैत्रीवर बोलायचं? कि मैत्रीतल्या प्रेमाबद्दल बोलायचं? सगळं गोंधळ झालाय डोक्यात. मैत्री, प्रेम, जीवन एकाच प्रवासाचे टप्पे आहेत. मैत्री असली कि प्रेम असतंच, प्रेम असलं कि मैत्रीही असतेच, आणि जिथे दोन्ही असतं तेच जीवन असते.

काय करावं? काय करू नये? कुणी कुणाशी मैत्री करावी? कुणी कुणाशी बोलावं? कोण कुणाचा सखा व्हावा? कोण कुणाचा मित्र व्हावा? हे मात्र ज्याचं त्यांनी ठरवावं. प्रत्येक दिवस एकदाच जगायला मिळणार आहे, प्रत्येक क्षण एकदाच अनुभवायला मिळणार आहे. त्याला कसं जगायचं, कसं अनुभवायचं आपल्यावर अवलंबून आहे.

पृथ्वी कितीही गोल असू दे, गमावलेला क्षण परत येणार नाही. दुखावलेला कधीही परत विश्वास ठेवणार नाही. मनसोक्त जगलेला प्रत्येक क्षण, शेवटपर्यंत सोबत राहणार आहे.
सगळं प्रवाहित आहे. एका निरंतर नदी सारखं. उगम आणि अनंतातील अंतर म्हणजेच जीवन. अनेक ठिकाणी ठेचा लागतील, अनेक ठिकाणी वळणे येतील, कठीण परिस्थिती येईल. नदी सगळं सहन करतेच ना, ती कधीच परत वळत नाही, कधीच थांबत नाही, आणि जाऊन भेटतेच शेवटी समुद्रात. आपलंही तसंच आहे.

मैत्री करा. प्रेम करा. कारण 'आज' परत येणार नाही, कदाचित आज बोललेलं शेवटचं असेन, यांनतर बोलणं होणार नाही, भेट होणार नाही. आज विचारलं नाही तर तोही परत येणार नाही आणि तीही परत येणार नाही, आणि शेवटपर्यंत राहून जाईल ती भावना. "कदाचित एकदा विचारून तरी बघितलं असतं.." नेहमी अस्वस्थ करत मनात घर करून.

शेवटी फक्त एकच.. जे करायचं ते स्वतःच्या मनाने करा, मन लावून करा. स्वतःला त्रास देऊन दुसऱ्यांना आनंदी करण्यास काही मजा नाही, रील लाईफ आणि रिअल लाईफ मध्ये नेमका हाच फरक आहे. क्लायमॅक्स फक्त सिनेमात चांगला वाटतो, रिअल लाईफ क्लायमॅक्स साठी नसतेच मुळी.

काही सांगायचय.. मुंह पे बोलनेका..
आठवण आली.. कॉल करनेका
गरज वाटतेय.. हेल्प मांगनेका
राग आला.. बोलके दिखानेका
नकोसं वाटतंय.. छोड़ देनेका.! सिंपल फंडा है बॉस.

आज बस इतकंच.! माहिती असलेल्याच गोष्टी सांगतोय, आजोबांसारखा.!

-तथागत प्रसेनजीत