तू..

तुझ्यावर अख्खी कविता लिहावी,
इतकी सुंदर आहेस तू..
आणि फक्त मलाच असं वाटत,
हा तुझा भास..

एकदा परत आरश्यात बघ..
आरसाही न्याहाळत असतो तुझं सौंदर्य..

रात्रीच्या आभाळाला लाजवणारे
अंधाराने गुंफलेले केस..
चांदण्यांचा प्रकाश घेऊन आलेले
लुकलुकणारे टपोरे डोळे..
अचूक वेध घेणारी तुझी नजर..
दवं असलेल्या एखाद्या फुलाच्या
पाकळीसारखे
नाजूक ओठ..
आणि फक्त एका स्मित हास्यासाठी,
तितक्याच हळुवार होणारी त्यांची हालचाल...
चेहऱ्याच्या आजूबाजूला लटकावून ठेवलेले
कानातले साजून दिसावे असे रेखीव कान..
ठिपक्यासारखं ठेवलेलं तुझं नाक..
अगदी मोहवून टाकणारी तुझी काया..
आणि
कुणा अस्सल मुर्तीकाराने घडवलेल्या मूर्तीसारखी तू..
रेखीव, आखीव.. मोहक.

आरश्यात इतकं सगळं बघून..
माझे शब्द आठवून..
आरश्यात दिसणारी तू..
करीत असते स्वतःशीच चाळे.. लाजत..

तुला परत ऐकू येतात माझे शब्द..
"कित्ती गोड आहेस तू!"
तू हसत.. "काहीही ह.." म्हणत,
आरश्याला पाठ दाखवतेस..

आता मात्र..
आरसाही पाठमोऱ्या तुझ्याकडे बघून..
हसत असतो..
तुझ्याच सारखा..
गालातल्या गालात..

मी म्हणालो होतो ना..
तुझ्यावर अख्खी कविता लिहावी,
इतकी सुंदर आहेस तू..

-तथागत